 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Жыцьцё ўскалыхнула мне водгульле дум,
пра іншае думаць ня хочацца.
На’т месяц забыўся на зор грамаду,
між хмараў самотна валочыцца.
Ці недзе па тундры марознай брыдзе
сьлядамі нявольных калёнаў
і лічыць гады: колькі хто адсядзеў
з тых лягерных шэрых мільёнаў.
Ідуць арыштанты дарогай крывой –
загад даў вусаты і мудры...
Сабачыя морды, зьвярэе канвой,
і крык замярзаючы ў тундры.
Паверце, што нават у каменны век
тупы, у пячорах жывучы,
яшчэ вузкалобы, як зьвер, чалавек
жанчын так сурова ня мучыў.
У турмах, на волі зь відна да цямна
гісторыя піша аповесьць.
А праўда на сьвеце ёсьць толькі адна,
і ліха на сьвеце адно ёсьць.
А кату ці боязна глянуць назад?
Зьняць маску з вачэй ці выгодна?
Сумленьне і праўда – то больш, як загад,
народ – больш за ўсе нагароды!
Судзіць я ня ўмею, дароўваць – тым больш,
бо гэта – пладзіць бесхрыбетных,
якія за танны за Юдавы грош
па вязьніцах мучаць паэтаў.
Сьвітае. Нявінныя ўсталі з калень,
а мёртвыя выйшлі па лаўры.
I толькі ад праўды схаваліся ў цень
апошнія сталіназаўры.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2022. Беларусь, Менск.
|
|
|
